Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 1157/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

Ł. K.

w dniu 24 października 2021 r. w P., przy ul. (...), z góry powziętym zamiarem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 850,00 zł, powodując straty na szkodę M. A..

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 23 października 2021 r. w wynajmowanym przez M. A. pokoju przy ul. (...) w P. odbyła się impreza, na której był jego znajomy J. R. (1) oraz oskarżony. Mężczyźni wspólnie pili alkohol i oglądali telewizję, około godziny 21 M. A. źle się poczuł i położył się w łóżku, a kolejno zasnął.

W tym czasie oskarżony wyciągnął z kieszeni spodni portfel M. A. i zabrał z niego 850 złotych. Oskarżony i J. R. (1) wyszli z mieszkania pokrzywdzonego i podzielili się pieniędzmi, każdy z nich zabrał 425 złotych. Kolejno, mężczyźni poszli do klubu i oskarżony wydał zabrane pokrzywdzonemu pieniądze na alkohol.

M. A. obudził się około północy i zauważył, że jest sam w pokoju, a na łóżku leży jego portfel, który wcześniej miał w kieszeni w spodniach, próbował skontaktować się ze znajomymi. Żaden z nich nie odebrał telefonu. Na aplikacji M. zapytał oskarżonego, gdzie są jego pieniądze, ten jednak zaprzeczył, aby je wziął.

Zeznania świadka M. A.

2-3v, 191-193

Wyjaśnienia oskarżonego

24-25, 231-232

Zeznania świadka J. R. (2)

303-304

2. W dniu 25 października 2021 r. oskarżony spotkał się z M. A. i przyznał do kradzieży gotówki, oddał mu 200 złotych i obiecał oddać resztę pieniędzy.

Wyjaśnienia oskarżonego

24-25

Zeznania świadka M. A.

2-3v, 191-193

3. Oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, jest upośledzony umysłowo w stopniu lekkim, uzależniony od alkoholu i cierpi na padaczkę. Jest osobą ubezwłasnowolnioną. W trakcie zarzucanego mu czynu miał ograniczoną w stopniu nieznacznym zdolność rozpoznawania znaczenia zarzucanego mu czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

Opinia sądowo-psychiatryczna

251-255

4. Oskarżony jest kawalerem, nie ma dzieci. Ma wykształcenie zawodowe. Jest osobą bezrobotną. Oskarżony jest osobą karaną.

Karta karna

299-299v

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, oskarżony w sposób spójny i jasny opisał przebieg wydarzeń w dniu 24 października 2021 roku. Jego wyjaśnienia były konsekwentne, spontaniczne i korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonego.

1, 2

Zeznania świadka M. A.

Zeznania świadka był spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

1

Zeznania świadka J. R. (2)

Zeznania świadka sąd ocenił jako wiarygodne w części w zakresie w jakim świadek potwierdził, że był wraz z oskarżonym na imprezie u pokrzywdzonego.

3

Opinia sądowo-psychiatryczna

Sąd uznał opinię za rzetelną i w pełni przydatną. Biegli w sposób jasny, rzeczowy i skrupulatny odnieśli się do zadanych pytań. Opinia była więc jasna i szczegółowa oraz spełniała wszystkie wymogi określone w art. 200 § 2 k.p.k.

4

Karta karna

Autentyczność oraz wartość dowodu nie budziła wątpliwości, został on sporządzony przez właściwy organ w granicach jego kompetencji oraz w przepisanej prawem formie. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania jego wiarygodności.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

Ł. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnosząc się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, wskazać należy, że przepis art. 278 §1 k.k. określa zachowanie karalne jako zabór w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Omawiane przestępstwo ma charakter skutkowy. Skutkiem przestępnym jest zmiana osoby władającej rzeczą (Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 916). Stroną podmiotową kradzieży określonej w § 1 jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jest to tzw. dolus directus coloratus, na co wskazuje wyrażenie „w celu”. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia.

Przepis art. 278 § 3 k.k. tworzy uprzywilejowane typy wszystkich przestępstw kradzieży, tzw. wypadki mniejszej wagi. W tak określonym typie uprzywilejowanym zachodzi w istocie wielość przesłanek uprzywilejowujących (B., Odmiany, s. 142 i n.). O ocenie czynu jako wypadku mniejszej wagi decydują bowiem elementy składające się na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości. Wypadek mniejszej wagi charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości zmniejszonym w stosunku do typu podstawowego (wyrok SN z 3.12.1980 r., V KRN 338/80, OSNPG 1981/5, poz. 50; wyrok SA w Krakowie z 30.11.2001 r., II AKa 260/01, OSA 2002/9, poz. 70; wyrok SN z 24.04.2002 r., II KKN 193/00, LEX nr 54386; postanowienie SN z 13.06.2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002/9–10, poz. 73). Dlatego dla oceny czynu jako wypadku mniejszej wagi nie mają znaczenia żadne inne okoliczności, jak np. inne, poza stopniem społecznej szkodliwości, dyrektywy wymiaru kary. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że oskarżony swoim działaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 i 3 k.k. Nie ulegało wątpliwości, że oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 850 złotych należącej do pokrzywdzonego M. A.. Oskarżony wyjął bowiem z kieszeni pokrzywdzonego portfel i wyciągnął z niego pieniądze. Kolejno postąpił z ukradzionymi pieniędzmi jak właściciel to jest podzielił się nimi z kolegą, a swoją część wydał na alkohol. W ocenie Sądu czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi, albowiem kwota skradziona przez oskarżonego nie była znaczna, należy mieć na uwadze, iż kradzież rzeczy o wartości do 800 złotych stanowi wykroczenie, a oskarżony ukradł kwotę 850 złotych, tym samym społeczna szkodliwość jego czynu była niższa.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. K.

1

1

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a mianowicie dyrektywę dostosowania wymiaru kary do stopnia winy – w tym wypadku umyślnego działania oskarżonego i to z zamiarem bezpośrednim, dyrektywę społecznej szkodliwości czynu, dyrektywę prewencji indywidualnej – wymierzona oskarżonemu kara ma wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego i zapobiec popełnieniu podobnych czynów w przyszłości, a wreszcie dyrektywę prewencji ogólnej – uświadamianie, iż takie zachowanie jak oskarżonego jest nieopłacalne i spotyka się z nieuchronną karą.

Stopień zawinienia oskarżonego był niższy niż znaczny. Jest on bowiem osobą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim, jego poziom intelektu jest więc obniżony, nie mógł w pełni przemyśleć i ocenić swojego postępowania, działał w sposób impulsywny co umniejsza jego stopień zawinienia. Podkreślić należy jednak, że w sprawie nie zachodziły przesłanki z art. 31 § 1 lub 2 k.k. Czyn popełniony przez oskarżonego cechuje się także niższą niż znaczna społeczną szkodliwością. Czyn oskarżonego skierowany był przeciwko mieniu, a więc prawu własności i posiadania pokrzywdzonego. Oskarżony wyrządził swoim czynem pokrzywdzonemu szkodę znaczną, aczkolwiek nie dużą, na co wskazuje kwota ukradzionych pieniędzy. Oskarżony działał w sposób nagły, impulsywny, jego czyn nie był zaplanowany, czy przemyślany. Motywacją oskarżonego była chęć wzbogacenia się.

Analizując okoliczności i łagodzące Sąd miał na uwadze, że oskarżony jest już osobą karaną i to za przestępstwa podobne. Jednocześnie, oskarżony przyznał się do popełnienia przestępstwa, wyraził skruchę, dąży do naprawienia szkody, oddał bowiem pokrzywdzonemu część skradzionej kwoty i zadeklarował dalszą chęć naprawienia szkody w miarę swoich możliwości.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę ww. dyrektywy wymiaru kary, wymierzyć należało oskarżonemu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go do wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu kara izolacyjna przekraczałaby stopień winy i społecznej szkodliwość czynu. Oskarżony winien odbyć karę ograniczenia wolności, która uzmysłowi mu naganność czynu, a jednocześnie nie spowoduje nadmiernej represji.

Ł. K.

2

1

Na podstawie art. 46§1 k.k. w razie skazania sąd na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Z uwagi na fakt, iż szkoda została naprawiona jedynie w części to jest w kwocie 200 złotych, pozostała powstała szkoda powinna zostać naprawiona przez oskarżonego, Sąd zasądził więc na rzecz pokrzywdzonego kwotę 650 złotych.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. K.

3

1

Zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny.

Oskarżony był zatrzymany i tymczasowo aresztowany do przedmiotowej sprawy w dniu 26 października 2021 roku od godziny 17:10-20:30, a kolejno w okresie od 4 lipca 2023 r. od godziny 1:00 do 28 lipca 2023 r. do godziny 1:00. Okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania, liczony zgodnie z art. 63 § 5 k.k., wyniósł 25 dób. Sąd uznał więc za wykonaną karę w zakresie 50 dni.

Ł. K.

4

1

Sąd zasądził ze Skarbu Państwa kwotę 1.476 zł brutto na rzecz adwokat A. S. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu - na podstawie § 17 ust. 1 pkt. 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, t.j.) przy uwzględnieniu § 11 ust. 1 pkt. 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). Wynagrodzenie to uwzględnia wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r., w sprawie SK 66/19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 769) stwierdzający, skrótowo rzecz ujmując, że analiza statusu adwokatów i radców prawnych oraz ich roli w postępowaniu, w którym występują jako podmioty powołane z urzędu i zobowiązane do zastępstwa prawnego, prowadzi do uznania, iż różnicowanie ich wynagrodzenia poprzez obniżenie, w stosunku do wynagrodzenia, jakie otrzymaliby, gdyby występowali w sprawie jako pełnomocnicy z wyboru, nie ma konstytucyjnego uzasadnienia. Do należnego wynagrodzenia Sąd doliczył 23% stawki podatku od towarów i usług zgodnie z art. 4 ust. 3 Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, t.j.).

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, uznając, iż ich uiszczenie stanowiłoby dla oskarżonego nadmierne obciążenie. Jest on bowiem osobą bezrobotną i nie ma majątku.

6.  Podpis

P., dnia 19 lutego 2024 roku

sędzia Anna Michałowska